Պատկերացրեք մի իրավիճակ, երբ ճանճ է հայտնվում սուրճի բաժակում: 

Իտալացին - դատարկում է բաժակի պարունակությունը և քթի տակ կատաղած հիշոցներ մրմնջալով արագորեն փրփրած հեռանում:

Ֆրանսիացին - բաժակից հանելով ճանճը՝ շարունակում է խմել բաժակի պարունակությունը:

Չինացին - հաճույքով ուտում է ճանճին և թափում բաժակի պարունակությունը:

Ռուսը - ասես ոչինչ էլ չի պատահել՝ սուսուփուս խմում է սուրճը:

Հրեան - սուրճը վաճառում է ֆրանսիացուն, ճանճը՝ չինացուն, ապա գնում է նոր բաժակ սուրճ, իսկ մնացած փողը ծախսում է այնպիսի սարքի հայտնագործման վրա, որը կկանխեր ճանճերի հայտնվելը սուրճի բաժակներում:

Պաղեստինցին - բողոքելով հրեայից ու պնդելով, որ վերջինս իր սուրճի մեջ ճանճ է գցել, իր հանդեպ դրսևորված ագրեսիայի կապակցությամբ բողոքի նոտա է հղում Միավորված Ազգերի Կազմակերպություն և նոր բաժակ սուրճ գնելու նպատակով փոխառություն վերցնում Եվրամիությունից: Այդ գումարով նա պայթուցիկներ է գնում և դրանցով հանդերձ հայտնվում նույն այն սրճարանում, որտեղ այդ պահին իտալացին, ֆրանսիացին, չինացին ու ռուսը միասին՝ փորձում էին իսրայելցուն համոզել, որ նա պարտավոր է իր բաժակ սուրճը տալ խեղճ պաղեստինցուն: