Հրանտ Տէր-Աբրահամյանը Ֆեյսբուքի իր էջում գրում է․

«Էս պատերազմի կարևոր ռազմաքաղաքկան պատկերը:

Հիմա արդեն ձևավորվում է մի պատկեր՝ թե՛ ներսի, թե՛ դրսի ընկալման մեջ, որ Հայաստանը պատերազմ է վարում ոչ միայն Ադրբեջանի, այլև՝ Թուրքիայի դեմ:

Ըստ էության՝ մենակ է կռվում: Ավելին՝ փաստացի պատերազմի սուբյեկտները հենց Հայաստանն ու Թուրքիան են:

Իհարկե, այնպես չէ, որ Թուրքիայի դեմ լիարժեք պատերազմ է դասական իմաստով: Ու, իհարկե, այնպես չէ, որ Ադրբեջնաը լրիվ զրո է դարձել: Սա միտումն է ընդամենը: Որպես իրողություն այն կարող է արձանագրվել միայն պատերազմի ավարտին, եթե ամեն բան ընթանա այս պահի ընթացքով: 

Ի՞նչ է սա նշանակում:

Կոտրվում են տաբուներ Հայաստանի ներսում:

Ադրբեջանից մենք չենք վախացել երբեք: Բայց Թուրքիայի հետ վերջյ անգամ առերեսվել ենք 100 տարի առաջ՝ վատ արդյունքով: Հիմա փոխվում է իրավիճակը:

Դրսում:

Դրսի համար մենք նույնպես, կարծես, կարոացանք ձևավորել այդ պատկերը՝ Հայաստան-Թուրքիա:

Ավելի ու ավելի շատ պետություններ սկսում են ուշադրություն դարձնել սրա վրա: Ոչ միայն ավանդական մեր տեսադաշտում եղած՝ Ռուսաստան, Ֆրանսիա, ԱՄՆ, Իրան: Այլև՝ Սաւոդյան Արաբիա, Իսրայել և այլն: Ընդհուպ գուցե մինչև Հնդաստան և Չինաստան:

Փոփոխվում է և Ռուսաստանի վերաբերմունքը: Հեսա զանգելու են մեզ ու խնրելու են Թուրքիայից փրկությունից մինչև մտահոգ դիտորդի դեր, որ սկսել է ընկալել, կարծես, Թուրքիայի ազդեցության աճի վտանգը:

Ի՞նչ է սրանից հետևում:

Պարադոքսալ կերպով առաջին անգամ 30 տարվա մեջ մենք ունենք հայ-թուրքական հարաբերություն:

Այո՝ բացասական իմաստով, բայց հարաբերություն:

Մինչ այսօր մենք հարաբերություն չենք ունեցել, այլ միֆական պատկեր:

Հիմա ունենք ինքուրույն հարաբերություն:

Այտեղից կա երկու ճանապարհ:

Մեկը՝ առավել հեշտն ու հայտնին է:

Հայերը դառնում են հակաթուրական գործոն:

Մեծերն ու փոքրերը նայում են մեզ, ասում են, ահա, սրանք լավ կռվողն են, թուրքիերի դեմ լավ դիմանում են: Եկեք ներառեք իրենց որպես հակթուրքական ուժ:

Այս ճամփեքով մենք անցել ենք:

Կա երկրոր ճանապարհը:

Հայաստանը և Թուրքիան պատերազմից հետո, որպես այս պատերազմի սուբյեկտներ հարաբերվում են ինքնուրույնաբար: Ինչպես որ դա օրենք է պատերազմի սուբյեկտների համար:

Հայաստանը և Թուրքիան պետք է խոսեն առանց միջնորդների: Որպես երկու կողմ, որոնք իրենց ուժերը չափել են միմյանց դեմ:

Մենք դառնում ենք գործոն:

Բայց մենք չպետք է վերածվենք նորից գործիքի:

Մենք հակաթուրական ֆորպոստ չենք:

Մենք ինքնորույն ազգ ենք, որն իր ինքնուրույն լինելու իրավունքն ապացուցում է հենց հիմա, ու դևանից մենք պետք է կառուցենք ինքուրույն հարաբերություններ:

Հայաստանը խոչընդոտ չի, ֆորպոստ չի, պատնեշ չի, ֆրոնտիր չի:

Հայաստանը լիարժեք երկիր է:

Սա է ուղղությունը՝ ոչ թե հակաթուրքական գործիք, այլ թուրքրեի հետ ինքուրույն կերպով հարաբերվող գործող անձ»: